mijn verhaal
Mijn jeugd
Zelf heb ik geen eenvoudige jeugd gehad. Rond mijn vierde levensjaar zijn mijn ouders gaan scheiden en is mijn moeder in een psychose beland. Hiervoor is ze lang opgenomen geweest op een psychiatrische afdeling. Mijn zus, broer en ik bleven bij mijn vader wonen. Mijn vader is een paar jaar later hertrouwd met een vrouw die al kinderen had. Dit was in het begin erg fijn, er was weer een moederfiguur in ons gezin. Maar zoals in veel samengestelde gezinnen waren we met andere normen en waarden opgegroeid. Dit veroorzaakte dat het niet meer goed liep. Ik voelde mij als kind niet meer thuis in mijn eigen huis. Normale dingen als een koekje pakken durfde ik niet meer. Hierdoor ging ik veel aan mezelf twijfelen. Het voelde voor mij dat ik het niet goed deed en niet goed genoeg was. Uiteindelijk verloor ik mijn eigen identiteit.
Ik koos ervoor om bij mijn moeder te gaan wonen
Op 11 jarige leeftijd werd de situatie mij teveel. Ik koos ervoor om bij mijn moeder te gaan wonen, mijn zus woonde daar al en mijn broer volgde kort na mij. Mijn moeder gaf mij het gevoel onvoorwaardelijk van mij te houden. Hier durfde ik langzaam weer mijn eigen keuzes te maken en kreeg mijn eigen identiteit steeds meer vorm.
Mijn moeder had inmiddels de diagnose manisch-depressief. Ze deed ontzettend haar best om te zorgen voor drie kinderen, maar het was haar vaak te veel. Als ik thuis kwam van school, lag mijn moeder meestal op bed. Daarnaast had ze veel last van stemmingswisselingen waardoor het altijd aftasten was, welke stemming ik zou aantreffen. Dit gaf een onvoorspelbaar gevoel en ik liep hierdoor op mijn tenen door het huis. Door huishoudelijke klusjes te doen en een luisterend oor te bieden aan mijn moeder, hoopte ik dat ze beter zou worden. Ik nam de moederrol over.
Een heftige pubertijd volgde. De druk om constant, vooral mentaal voor mijn moeder te zorgen werd mij te groot en op mijn 17de ging ik het huis uit.
Ik koos ervoor om bij mijn moeder te gaan wonen
Op 11-jarige leeftijd werd de situatie mij teveel. Ik koos ervoor om bij mijn moeder te gaan wonen, mijn zus woonde daar al en mijn broer volgde kort na mij. Mijn moeder gaf mij het gevoel onvoorwaardelijk van mij te houden. Hier durfde ik langzaam weer mijn eigen keuzes te maken en kreeg mijn eigen identiteit steeds meer vorm.
Mijn moeder had inmiddels de diagnose manisch-depressief. Ze deed ontzettend haar best om te zorgen voor drie kinderen, maar het was haar vaak te veel. Als ik thuis kwam van school, lag mijn moeder meestal op bed. Daarnaast had ze veel last van stemmingswisselingen waardoor het altijd aftasten was, welke stemming ik zou aantreffen. Dit gaf een onvoorspelbaar gevoel en ik liep hierdoor op mijn tenen door het huis. Door klusjes in huis te doen en een luisterend oor te bieden aan mijn moeder, hoopte ik dat ze beter zou worden. Ik nam de moederrol over.
Een heftige pubertijd volgde. De druk om constant, vooral mentaal voor mijn moeder te zorgen werd mij te groot en op mijn 17de ging ik het huis uit.
Een ongezonde en ongelijke liefdesrelatie
Eenmaal het huis uit kwam ik in een ongelijke en ongezonde liefdesrelatie terecht. Ik bleef lang hangen aan deze relatie ondanks dat het niet goed voelde. Het gaf mij het gevoel dat er iemand was waar ik terecht kon. Die van mij hield, een soort ouder die ik nooit heb gehad. Dit werkte als een magneet. Het was als een verslaving; op de korte termijn gaf het mij het gevoel dat ik wilde, ik kreeg even liefde. Op de lange termijn gaf het mij niet wat ik wilde, een duurzame relatie. Hij koos er namelijk nooit voor om echt bij mij te zijn. Ik ging hierdoor please gedrag naar hem vertonen, wellicht kon ik hem tevreden houden en wilde hij dan bij mij zijn. Ik ging nog zelden met vriendinnen weg omdat hij erg jaloers gedrag vertoonde. Als ik weg was met vriendinnen dan bleef hij berichtjes sturen en aandacht vragen. Als ik daar niet op reageerde dan werd hij boos. Het contact met hem verergerde mijn gevoel van ik ben niet goed genoeg.
Na jaren zag ik eindelijk in dat deze relatie mij uitputte en dat ik er niet echt gelukkig van werd. Ik kon eindelijk een negatief patroon doorbreken. Wat was dat een bevrijding! Dit was zo een grote stap dat ik daarna verder aan de slag kon met mijn negatieve overtuigingen zoals constant de ander tevreden willen stellen (de pleaser), het niet durven zeggen wat ik echt wil (grenzen aangeven) en mijn gevoel van niet goed genoeg zijn. Maar ook het grote verantwoordelijkheidsgevoel wat altijd als een zware deken over mij heen lag en het gevoel van alles onder controle willen houden zijn patronen waar ik aan de slag mee ben gegaan. Uiteindelijk is het mij gelukt mede dankzij therapie en coaching om oude patronen te doorbreken. Liefde ben ik niet langer bij een ander gaan zoeken maar bij mezelf.
Overwinnen, doorzetten, leven en kracht
Naast deze moeilijke dingen die mij een tijd lang in zijn greep hebben gehad gaat mijn echte verhaal ook over doorzetten, overwinnen, leven en kracht. Ik ben van ver gekomen en trots op mezelf waar ik nu sta. Ik kan nu duidelijk aangeven wat ik wil en ik durf nee te zeggen. Hulpvragen aan anderen gaat me ook goed af, ik hoef niet meer alles alleen te doen. Dit maakt dat ik de verantwoordelijkheid kan delen met anderen en ik me daarin niet meer eenzaam voel. Ik ben zover dat ik anderen niet meer hoef te pleasen en niet afhankelijk ben wat anderen van mij denken.
Inmiddels ben ik getrouwd en heb ik een zoon (2019) en een dochter (2020). Het is natuurlijk niet zo dat mijn leven er nu alleen maar rooskleurig uit ziet. Mijn moeder heeft inmiddels naast de psychische klachten een alcoholverslaving. Dit maakt het niet altijd makkelijk, maar ik merk dat ik er wel veel beter mee om kan gaan en niet meer in oude patronen stap en de moederrol overneem.
Door mijn groot verantwoordelijkheidsgevoel heeft werk altijd een belangrijke rol in mijn leven gespeeld. Dit was de plek waar al mijn privé problemen even niet bestonden. Werk was voor mij afleiding. Door mijn werk kreeg ik meer zelfvertrouwen en het gaf mij stabiliteit in mijn leven. Ik heb altijd in HR gewerkt, waar ik voornamelijk leidinggevenden ondersteunde en coachte in hun rol. Om mijn coach ervaring nog meer te verdiepen heb ik de opleiding intuïtief coachen gedaan. Na het afronden van de opleiding wist ik het; ik wil anderen die het moeilijk hebben begeleiden in het vinden van een evenwichtiger en fijner leven.
Persoonlijke missie
Naast het begeleiden van mensen heb ik een persoonlijke missie en wil ik het begrip KOPP en KOV (kinderen van één of beide ouders met psychische problemen of kinderen van één of beide ouders met verslaving) meer bekendheid geven zodat het makkelijker is voor mensen om dit te vertellen. Door schaamte blijven deze problemen vaak binnenshuis. Door mijn echte verhaal te vertellen wil ik steun en herkenning geven aan mensen die soortgelijke dingen meemaken. Ik doe dit uitgebreid via mijn blogs. Via mijn podcast “Echte verhalen” ga ik op zoek naar de unieke, echte verhalen van anderen mensen. Het is zo mooi als we dat met elkaar kunnen delen en kwetsbaar naar elkaar kunnen zijn.